Kerstwensen

 

Kerstboom voor kleine Nathan,door Sofie gemaakt

 

Lieve mensen,

Had men mij vorig jaar rond Kerstdag gezegd dat deze er dit jaar zou uitzien zoals deze er nu uitziet, ik zou met groot ongeloof hebben gereageerd.

Niets in dit leven is voorspelbaar. Corona al zeker niet.

Het was een jaar waar hoop en teleurstelling vochten om de eer.

Hoop op versoepeling, op het ongedwongen en van dichtbij mogen terugzien van kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden.

Teleurstelling als dit niet mocht.

Hoop flakkerde op bij dalende cijfers, teleurstelling als de daling van korte duur was.

Corona was er altijd, overal, van veraf of dichtbij.

Het virus drong onze levens binnen als een ongenode gast, maakte het zich gemakkelijk en leunde rustig achterover.

Ondertussen probeerden wij ons aan te passen, we sloegen massaal aan het bakken, het knutselen, het wandelen, het telewerken, …

alles om dat vermaledijde virus te verschalken.

Omdat het voorbije jaar niets zeker was koos ik er dit jaar voor om mijn kerstboom te versieren in de traditionele kleuren, rood, groen en wit.

Een beetje kerstzekerheid in een onzekere tijd. Gepaste nostalgie door het gebruik van heel erg oude kerstversiering samen met nieuwere, in perfecte harmonie.

Worden jullie bij het zien ervan ook teruggeworpen in de tijd?

En net op een moment dat ik dacht dat het na al die verwarrende maanden alleen maar beter kon worden werd het nog slechter.

Begin november kreeg ik de diagnose van lymfeklierkanker. Laat ik het k-woord maar meteen uitspreken, verbloemen heeft geen zin, daar word ik niet beter van.

Op het einde van een al heftig jaar werd ik plots met een ongekende snelheid op een achtbaan van emoties gegooid.

Ik kreeg geen tijd om te denken, al deed ik dat wel en veel, want de onderzoeken volgden elkaar in sneltreintempo op.

Iedereen die het meemaakte kent het gevoel: ongeloof, ontkenning, verwarring, doodsangst, ... om na heel wat omwegen vervolgens bij vechtlust en levenskracht aan te komen.

Maar ik steek niet weg dat het moeilijk is, heel moeilijk zelfs. Een samenzijn met de kinderen en kleinkinderen, een knuffel van hen zou mij zoveel deugd doen op dit moment. Mij kracht geven ook. Maar het mag niet.

Ooit mag het terug wel, en tegen die tijd wil ik er zijn! Met hoop en levensmoed.

Op het moment dat deze blog verschijnt heb ik de eerste chemo al achter de rug. Geen idee hoe ik erop zal reageren.

Daarom koos ik er bewust voor om deze openhartige mededeling te doen want ik weet op dit moment echt niet of ik nog met dezelfde regelmaat een bericht kan bloggen.

Berichten zullen zeker volgen, regelmatig kijken is de boodschap!

Wat had ik graag een hoopvol bericht gepost in deze kersttijd. Maar het leven is zoals het is. Onvoorspelbaar in al zijn facetten, zowel in het goede als het kwade.

Ik wens jullie allemaal van harte sfeervolle kerstdagen in familiekring.

Afsluiten zal ik Martine Tanghe-gewijs doen:

Hou het veilig, hou vol, het komt allemaal weer goed!

Fijn kerstfeest!